Het was een zware dag vandaag voor Mirjam. Ging gisteren alles nog zoals ze graag wenste, vandaag was dat zeker niet het geval. Toch hebben we haar even gesproken nadat ze de finishstreep over gereden was.
“Vannacht heb ik deze dag eigenlijk al verloren, ik heb zo slecht geslapen. Ik was er vandaag niet bij, leek wel. Ik heb vastgezeten, ben omgevallen, verkeerd gereden en kon een waypoint niet vinden (maar daar waren er meer van, die één bepaald waypoint niet konden vinden). Mijn motor deed dingen die ik helemaal niet wilde en ineens reden we in een dikke mist. Gewoon een verschrikkelijke K@$#dag!”
“Maar ik ben oké en mijn motor ook. Het kan altijd erger besef ik nu. Ik sta hier aan de finishstreep bij mijn team en zij nemen een gestrande motorrijder mee waarvan de motor het begeven heeft. Tja, dan bekijk je het weer allemaal anders. Mijn motor is eigenwijs maar dat ben ik ook, we laten elkaar niet in de steek.”
Terwijl ze dit alles uitspreekt en analyseert komt er iets in het hoofd van Mirjam boven borrelen: “Ik bedenk ineens dat de route van vandaag voor een groot gedeelte de vierde etappe van vorig jaar was. Je weet wel, die verschrikkelijke dag. Ik brak mijn onderarm en was getuige van een heftige crash van een quadrijder. Dat was hier!”
Rest haar en alle andere deelnemers nog een verbindingsroute van zo’n 450km naar het bivak van Arequipa.
