_____________________ ETAPPE 8 ___________________________
BIVAK WADI AL-DAWASIR
Vandaag zouden de motor- en quadrijders ‘het rondje Wadi Al-Dawasir – Wadi Al-Dawasir’ rijden. Vanwege het overlijden van Paolo Gonçalves besloot de organisatie, in overleg met de rijders, deze achtste etappe niet te rijden. Zij hebben zo de kans te rouwen om hun collega en vriend, en het hoofd leeg te maken voor het vervolg van de Dakar…
EEN BERICHTJE OP EEN TIJDSTIP DAT NIET KLOPT…
Mirjam stuurt ons een berichtje, 11.00 uur ’s morgens; “Ik had nu op de motor moeten zitten voor onze achtste etappe. Evenals alle andere motorrijders.
Gisteren had ik een goede dag. De special was snel met zo hier en daar een verdwaalde duin. De kilometers vlogen voorbij, totdat… ik langs een ernstig uitziend ongeval reed. Er stond een helikopter, wat andere motorrijders en er lag een motorrijder op de grond. Het was een high speed stuk, ik reed in het stof van enkele voorgangers én er kwam een gevaar aan in mijn roadbook. Tijd om de situatie goed te bekijken had ik niet. Maar ik zag wel dat het niet klopte; niemand was bezig met de motorrijder op de grond. En dat is geen goed teken. Als er een deelnemer een ongeval heeft gehad, zit er altijd een Medic bij. En nu niet…
Eigenlijk wist ik gelijk ‘dit is niet goed’, maar wilde op dat moment niet aan die gedachte toegeven. Toch ontstond er bij mij zo’n onbehaaglijk onderbuikgevoel en bleef de gedachte van ‘het ergste scenario’ door mijn hoofd heen spoken. Maar de special ging verder en ik moest mijn kop erbij houden.
Eenmaal terug in het bivak werd ik opgevangen door Henk Hellegers, onze teammanager. ‘Weet je het al?’, vraagt hij mij. ‘Niet officieel, maar er is iemand verongelukt, niet?’ Henk antwoordt: ‘Ja, Paulo’.
Nee. Niet Paolo. Paulo was mijn teamgenoot in 2007 en 2008 als mederijder en later ook nog toen hij als fabrieksrijder bij HRC Honda reed en ik daar in de assistentie zat. Zo’n vriendelijke kerel, één bonk energie, altijd iedereen groeten en goede zin. Veertig jaar, vrouw en twee kinderen, rijdend voor het fabrieksteam van Hero. Henk kende hem nog veel beter. Henk en ik hebben wat gepraat, maar vooral een lange tijd gewoon dom voor ons uit zitten staren.
Wij motorrijders, we weten het, wij beoefenen een risicosport. Het kan altijd gebeuren, maar denken altijd ‘dat overkomt ons niet’. Paolo is in het harnas gestorven, bezig met wat hij het liefste deed, motorrijden.
De sfeer in het bivak is uiteraard bedrukt. Gisteravond heeft de organisatie, in overleg met Paulo’s team en de betrokken rijders bij het inroepen van de helikopter en het ongeval, besloten de etappe van vandaag te cancellen. Wij krijgen even een dagje om het te verwerken en het een plekje te kunnen geven.
Het is hier één grote rallyfamilie. En morgen gaan we weer verder. Het gaat je goed, Paulo…
