Ik begin meestal met ‘een goed begin is het halve werk’, maar dat ging gisteren even niet op.
Dit jaar staat voor mij alles in het teken van Dakar en voor nu betekend dat ‘kilometers maken’. Vandaar ook dat ik gisteren deel nam aan de cross country wedstrijd in Westerbork. Een 2 uur durende wedstrijd die je in teamverband of individueel kon rijden. Ik reed hem individueel. Ik was alleen en had geen hulp bij mij, dus voor aanvang van de wedstrijd een oude bekende (Henry Rikhof) opgezocht en gevraagd of ik mijn jerrycan met benzine en tasje met reservespullen bij hem in de pitstraat mocht zetten voor het geval ik een eventuele tankstop nodig zou hebben.
Er was een mooie route uitgezet met een gedeelte van de crossbaan, een bouwland, een klein stukje bos en last but not least een ‘extreme’ gedeelte. We kregen een verkenningsronde voor aanvang van de wedstrijd en dáár ging het al mis. Ik ben van oorsprong een crosser en niet gewent aan obstakels zoals rioolbuizen, boomstammen, trekker banden, enz. Ik was te voorzichtig op 1 van de obstakels in het ‘extreme’ gedeelte en kwam ten val. Ik ging niet hard, maar kwam wel ongelukkig terecht.
Eenmaal weer op de motor merkte ik gelijk dat mijn koppelingshendel verschoven was en mijn wiel scheef stond. Na de verkenningsronde, aan het starthek, mijn motor aan de kant gezet en snel richting de pitstraat gelopen (ik had nog +/- 10 min tot aan de start). Henry stond boven op een bult te kijken en zag mij weglopen bij het starthek. En uiteraard wist hij gelijk dat er iets niet klopte en kwam hij mij al tegemoet lopen. Ik vroeg Henry of hij een T8 (gereedschap) klaar kon leggen zodat ik in de eerste ronde binnen kon komen om mijn koppelingshendel weer terug te zetten. Nog voor het starthek viel was Henry alweer terug met een T8 ‘dat bespaart tijd zo in de pits’. Het kon allemaal precies, nog geen 10 seconden later kregen we het seintje ‘klaarmaken voor de start’. “Moet ik zo alleen mijn scheve voorwiel nog even rechtzetten” dacht ik….
Wij stonden achter het starthek met onze motoren uit (dat is gebruikelijk met dit soort wedstrijden, zodra het starthek valt mag je je motor pas starten). Het starthek viel, ik wilde op mijn startknopje drukken, geen knopje… Aangezien ik nog niet echt aan deze motor gewent ben (deze heb ik sinds eind vorig jaar en ondertussen pas een keer of 4 mee gereden), was mijn reactie naar de andere kant van het stuur te kijken, maar ook daar zag ik geen startknopje. Mijn volgende reactie was “dan maar met de kickstart aantrappen”. Maar ook dat ging niet, aangezien er op deze motor geen kickstart zit.
Dus ben toen toch maar weer naar mijn stuur gaan kijken. “Ik weet toch zeker dat ik rechts een startknopje had?” Uiteindelijk vond ik hem. Net zoals mijn koppelingshendeltje, ook verschoven en vast onder de gaskabels… Hoe moeilijk kan het zijn, een motor starten…? Eenmaal het startknopje onder de kabels uit gefriemeld, kon ik starten en achter de rest aanrijden. Eenmaal aan het rijden restte mij nog 1 laatste ding voor ik echt kon gaan rijden en dat was de pits ingaan om mijn voorwiel recht te zetten. Er waren 94 deelnemers en na de eerste ronde kwam ik pas als 87e door.
Na een wat moeizame start (voorzichtig uitgedrukt), heb ik uiteindelijk toch mooi wat kilometers kunnen maken. Het extreme gedeelte ging per ronde ook beter en beter en uiteindelijk heb ik nog 47 plaatsen goed weten te maken om na 2 uur rijden op een 40e plaats overal uit te komen. Toch nog een soort van ‘eind goed al goed’ dus!
Volgende week, nieuwe ronde, nieuwe kansen…
