MIRJAM WINT DERDE FIM BAJA WORLD CUP WEDSTRIJD
Mirjam had het druk in de week dat ze in Dubai zat. Hoofddoel daar was om de Dubai International Baja 2022 te gaan rijden maar nam gebruik van de gelegenheid om te testen in de machtige zandduinen. Ze zat er alleen, zonder haar toegewijde Henkjan Somsen -steun en toeverlaat tijdens wedstrijden- en die heeft ze best gemist. Toch wist ze haar focus te houden op haar doelstellingen. Mirjam doet verslag:
“Zoals gebruikelijk waren het weer lange dagen en ik miste in veel gevallen Henkjan. Zelf achter het stuur in de auto, zelf alle tijdschema’s driedubbel checken, zelf inkopen doen, maar vooral zelf aan ieder detail denken zonder enige back-up. Zo regelde ik voor de wedstrijddagen toch voor de zekerheid ‘wake-up calls’ in het hotel. Want wat als mijn wekker niet afgaat? Of ik erdoorheen slaap? Dan is het ‘weg kampioenschap’. En de dag even doornemen -zowel vooraf als achteraf-, even sparren met iemand die het spelletje ook snapt en zowel op tactisch als technisch gebied kan bijdragen, het zat er deze keer helaas niet in.”
Mirjam heeft zich in Dubai aangesloten bij het SRG Motorsports team voor technische ondersteuning: “Prima kerels voor de motor en technische service. Ik heb eerder met ze gewerkt en wist dus ook dat ik voor wat betreft de papieren, tijden, briefings of wat voor andere overige zaken op mijzelf aangewezen was.”
Etappe 1
“Mijn eerste dag verliep niet echt geweldig, ik pakte wel 23 minuten voorsprong op de nummer twee bij de dames, Margot, maar werd slechts 19e overall en dat viel mij tegen. Er deden vijf dames mee (van de 45 motoren) en dat is voor ons doen een hele mooie opkomst. Mijn twee grootste rivalen waren Joanna uit Polen en Margot uit Andorra. De andere twee dames Alona uit Israël en Elisha uit Dubai, van oorsprong uit Groot-Brittannië, streden niet mee voor de wereldtitel. Joanna, Margot en ik hadden in principe alle drie nog kans op de wereldtitel.
De eerste etappe mocht ik als vierde starten. Omdat er geen proloog was moest de organisatie zelf met een startvolgorde komen. Zij pakten de top tien uit het klassement en draaiden die om. Dus de nummer tien vertrok als eerste en de nummer één als tiende, gevolgd door de rest van het klassement op normale volgorde.
Ik was om twee tactische redenen blij met die startvolgorde; ten eerste omdat mijn rivale Joanna nu twee plaatsen voor mij startte en ik zo tijdens de wedstrijd haar snelheid en mijn eventuele voorsprong of achterstand in kon schatten en mijn tactiek daarop aan kon passen. Ten tweede omdat er nu nog een aantal snellere rijders van achteren zouden komen waar ik misschien gebruik van kon maken en bij aan kon pikken.”
’s Ochtends bij de start moest de organisatie duidelijk nog even op gang komen. Eerst waren ze bij vertrek uit het parc-fermé de roadbooks voor de motoren kwijt, vervolgens was er bij geen enkele ‘stop’ een klok te bekennen. Bij iedere ‘stop’ hoort een klok te staan; bivak uit, einde verbindingsroute, opstellen start, de start zelf. En om de chaos compleet te maken hadden ze bij de start ook geen starlijst en wisten zij dus niet wie ze wanneer op moesten roepen. Dat gaat bij de eerste tien nog wel goed want die toprijders rijden voor de prijzen en weten zelf allemaal wel hoe of wat, maar de rest van de deelnemers weten dat vaak niet. En wanneer dan zowel de deelnemers als de organisatie het niet meer weten? Nou, dan is chaos gegarandeerd!
Maar goed, Mirjam ging van start met slechts drie spoortjes voor haar. “Al binnen één kilometer ging er één spoortje naar links, één naar rechts en degene die het derde spoor zou moeten leggen stond braaf op mij te wachten omdat hij geen verkeerde keuze wilde maken. Tja, dan wacht je op de volgende rijder en ga je daar achteraan rijden? En het leuke was, we konden gewoon het pijltje van de GPS volgen, deze hele Baja kwam er geen roadbook-navigatie aan te pas. In principe reden wij gewoon in één rechte lijn van waypoint naar waypoint en kon je ook niet ‘echt’ fout rijden, hooguit iets verkeerd of omrijden maar zeker niet verdwalen.
En toen had ik dus nog maar twee spoortjes voor mij. Maar dat ik ook die binnen een paar kilometer kwijt zou raken had ik niet verwacht. Ik kreeg Kurt en Joanna, als eerste en tweede gestart, al binnen drie kilometer in het vizier. Ze waren respectievelijk 4 en 6 minuten voor mij gestart en voor ik er erg in had was ik ze al voorbij. Kurt reed zich vast in een duin en Joanna is duidelijk geen liefhebber van het zand. Ik reed op kop! Geen spoortjes meer om in de gaten te houden, niemand meer om naartoe te rijden, gewoon gas erop.
Uiteraard kwamen de overige rijders uit de top tien langzaam maar zeker één voor één voorbij. Tot mijn grote spijt was ik niet in staat om bij hen aan te pikken. De route was afwisselend langzaam, snel, technisch, duinen en open vlaktes. Ik kon geen ritme en daardoor ook geen stabiel tempo vinden. Uiteindelijk kwam ik moe maar zeker niet voldaan aan de finish. Ja natuurlijk had ik een mooie voorsprong in het damesklassement en bijna foutloos gereden, maar ik was niet tevreden over mijn snelheid. Ik was 19e overall geworden en had eigenlijk wel een positie bij de eerste 15 verwacht…”
Etappe 2
“Dag twee reden wij de route andersom. Niet exact dezelfde route, maar we zaten wel in hetzelfde gebied en we reden de route in de tegenovergestelde richting van de eerste dag. En dat maakte een mega verschil. Vanaf deze kant ‘liep’ de route wel. Een topdag, het tempo zat er goed in. Ik reed soepeltjes en wederom foutloos. Dag twee eindigde met een 13e positie overall, wat mij uiteindelijk naar de 12e positie in het eindklassement in Dubai bracht. In de eindstand om de wereldtitel pakte ik daarmee een 8e plek overall, één positie beter dan vorig jaar, met hetzelfde aantal punten als de nummer 7. Daar ben ik blij mee. En… wereldkampioen Baja bij de dames!”
