MIRJAM DERDE IN FIM-KLASSEMENT & WINNAAR DAMES-KLASSEMENT
Het was een heet, bloedheet weekend in Hongarije. Niet de meest ideale omstandigheden om een Baja World Cup te rijden. Mirjam bleek, uiteindelijk, alles toch perfect onder controle te hebben. Op de finaledag van de Hongaarse Baja daalde het kwik naar meer menselijke temperaturen. Er is een gezegde dat zegt dat ‘het venijn in de staart zit’ maar je kan in de proloog ook tijd verliezen… Mirjam verhaalt over haar Baja weekend:
“De proloog was 9 km lang. Naar aanleiding van mijn ervaringen vorig jaar had ik er dit keer heel bewust voor gekozen om op roadbook te gaan rijden.
Vorig jaar stond zowel de route als ook de gevaren slecht aangegeven en ik wilde niet in de proloog al verdwalen of onderuit schuiven. Helaas pakte die tactiek averechts uit. De aanwijzingen in het roadbook kwamen te kort op elkaar om echt snelheid te kunnen ontwikkelen waardoor ik tijd verloor met het navigeren/lezen van het roadbook. Uiteindelijk stond de route van de proloog redelijk goed aangegeven dus iedereen die ‘op zicht’ was gaan rijden zonder te navigeren had tijd gewonnen.
Ik eindigde als twintigste, zes seconden achter mijn Poolse concurrente Joanna (zestiende) en nog net tien seconden voor de nummer drie, de Tsjechische Kristyna. Er waren 34 deelnemers bij de motoren, onderverdeeld in 29 heren en 5 dames. Zo goed als mijn shakedown (laatste test voor de wedstrijd) voorafging, zo slecht verliep de proloog. Het was het allemaal ‘net niet’. Het rijden, het navigeren, dat moest anders zaterdag en zondag. Daar waar ik er vorig jaar al vrij snel voor koos om ‘op roadbook’ te gaan rijden besloot ik nu om ‘op zicht’ te gaan rijden. Daar hoort één belangrijke regel bij die je moet onthouden; ‘niet harder rijden dan je kijken kan’. Wanneer je je daaraan houdt moet het in principe goedkomen.”
Inhalen is één, afschudden twee…
“Ik had zaterdag een aantal rijders in te halen en met de temperaturen en droogte daar verwachtte ik nog wel het nodige aan stof. En inhalen is één, afschudden een tweede. Afijn, één probleem tegelijk, eerst maar eens mijn eigen tempo omhoog brengen zonder eraf te stuiteren, anders valt er ook niets in te halen.
Zaterdagochtend waaide het gigantisch. Dat kon nog wel eens gunstig uitpakken voor wat het stof/inhalen betreft. Al voor de start werd er gesproken over afzetlinten die los konden raken en pijlen die om konden waaien. Barry, een Engelsman die voor mij startte had een huurmotor zonder navigatie. Wij kennen elkaar en hebben al wel vaker tegen elkaar gereden. ‘Mirjam, nu met die harde wind, mochten er afzetlinten/borden weg zijn gewaaid en ik twijfel welke kant ik op moet dan kan het zijn dat ik jou voorbij laat, dan weet je dat vast.’ “Prima, maar dan heb ik nieuws voor je, ik was sowieso al van plan om je voorbij te gaan vandaag!” Maar goed, ook ik wilde ‘op zicht’ gaan rijden, dus in de basis zou er qua navigatie/het vinden van de juiste route weinig verschil tussen ons moeten zitten.
En ik heb het al vaker meegemaakt, maar zo snel als ik dit keer mijn ‘wedstrijdplan’ de prullenbak in heb gegooid, zo snel ben ik volgens mij nog nooit geweest. Al binnen een paar kilometer had ik door dat mijn ‘op zicht’ plan heel snel aan de kant geschoven moest worden. De afzetlinten waaiden inderdaad vrolijk met de wind mee, maar gaven geen hint meer welke kant wij op moesten. Net als vorig jaar waren er zo goed als geen pijlen te bekennen. Toen ik Barry in zicht kreeg duurde het zeker nog wel een kilometer of 10 voor ik echt kort genoeg achter hem zat om überhaupt over inhalen na te kunnen denken. En net voor ik de sprong door het stof wilde wagen loste het probleem zich vanzelf op. In het roadbook stond een afstap van een meter of twee gevold door een kruising die wij rechtdoor moesten rijden. En na de afstap was ik Barry ineens kwijt? Hè? Waar is hij gebleven? Er waren geen aanwijzingen daar, geen waarschuwingen, geen lintjes, geen pijlen. Ik keek om mij heen en zag hem rechts van mij rijden. Het pad waar wij opzaten was goed zichtbaar en draaide naar rechts, het pad welke wij moesten volgen liep rechtdoor en was slecht zichtbaar. Zonder roadbook aanwijzing kon je daar onmogelijk de juiste route pakken. Maar goed, Barry was ik kwijt, dat was de eerste. Ik was, in tegenstelling tot de proloog, goed aan het rijden en het navigeren was ook ‘spot-on’.
En dat is twee
“De volgende die ik in het vizier kreeg was een Hongaar met nummer 22, Péter. Ik kwam langzaam dichterbij en begon last van zijn stof te krijgen. Péter had wel een roadbook op zijn motor, maar keek ook duidelijk naar de afzetlinten. Want wat gebeurde er? Wij kwamen op een kruising waar het rechter pad met afzetlint was afgezet (niet inrijden dus) en over het pad rechtdoor wapperde ook een afzetlint. En dus sloeg hij linksaf. Ik minderde vaart en wilde ook afslaan, maar zag net op tijd (in mijn roadbook) dat we rechtdoor moesten. Dat afzetlint dat recht voor ons over het pad heen wapperde zat nog maar aan één paaltje vast. Deze hoorde het linker pad dus af te zetten, maar was aan één kant losgekomen waardoor het nu een heel ander beeld gaf. En dat was nummer twee…”
Navigeren was echt top
“De volgende die ik achteropkwam was mijn concurrente Joanna. Wij zaten zo rond kilometer 45 en hadden net daarvoor een heel pittig stuk route gehad. Ik besloot even een paar minuten achter Joanna te blijven, wat te drinken, op adem te komen, te kijken wat haar sterke en minder sterke punten waren en dan ‘erop en erover’ te gaan. Ik wilde niet dat zij de kans zou krijgen om bij mij aan te pikken. En nog voor ik wat kon drinken of op adem kon komen was ik haar kwijt. Echt kwijt, ik zag haar ineens niet meer. We moesten schuin rechts, schuin links en haaks links. En zij is wel schuin rechts gegaan, maar daarna in iedere geval niet nog twee keer links. Dus niks even op adem komen en wat drinken, gelijk het gas erop en er vandoor. Verder ben ik niemand meer tegengekomen. Na de eerste ronde hadden wij 40 minuten ‘service’. Henkjan liep de motor na en ik kon snel even wat eten, drinken en uitslagen bekijken. Vijftiende, mooi, dat lijkt er meer op, maar soepel ging het niet. Mijn navigeren was echt top, maar het was heel moeilijk een ritme te vinden. Het was, snel, langzaam, makkelijk, moeilijk, greppels, stenen, gaten, jumps. Echt wel een technische Baja met bovengemiddeld gevaar door de vele stenen, gaten en greppels waar je heel goed op moet letten. Eén keer op een verkeerd moment op je roadbook kijken en je ligt eraf.”
Moeilijk om ritme te vinden
“Daarna volgende ronde twee en na ronde twee had Henkjan 1 uur en 20 minuten om de motor na te lopen voor ik deze weer in het parc-fermé moest zetten. ‘Hé, je hebt goede zakengedaan vanmorgen.’ Ja gelukkig wel, ik heb geluk gehad met het stof/inhalen en ben mooi wat plaatsen naar voren geschoven. ‘Ja dat klopt; zevende’. Zevende? Nee, vijftiende. ‘Nee, zevende. Niet alleen zijn er heel veel rijders fout gereden vanmorgen, er zijn er ook nog een flink aantal die op die manier waypoints hebben gemist en een tijdstraf hebben gekregen. Je staat nu zevende overall (quads, motoren, nationaal en internationaal), eerste bij de dames en derde overall bij de FIM (WK) mannen’!
Kijk, dat tikt aan! Henkjan ging aan het werk en ik dook in de uitslagen. Een WK podium bij de mannen, dat zou mooi zijn. Met nog 2 rondes van 68 km te gaan op zondag zag het er goed uit. Ik had een degelijke voorsprong op de nummer 4 en een evenzo grote achterstand op de nummer 2. De conclusie was; erop blijven zitten, heel houden en uitrijden.”
Wederom volle mep WK-punten binnengesleept
“Zondag reden we een deel van de route van zaterdag, maar dan in tegenovergestelde richting. En daar waar het zaterdag echt lastig was om een goed ritme te vinden, vloog ik er zondag overheen. Een heerlijke afsluiter. En zo mocht ik zondagavond twee prijzen in ontvangst nemen; als winnaar van het damesklassement én als derde in het overall FIM WK klassement. Mijn eerste (en waarschijnlijk enige) ‘mannenpodium’, dankzij mijn navigatie skills!
Na het podium was het gelijk motor inladen en rijden.”
Goede organisatie
En last-but-not-least een groot compliment voor de organisatie! Daar waar de organisatie vorig jaar zo hier en daar echt nog wel wat steken lieten vallen, hadden ze dit jaar alles strak geregeld! Geen vertragingen, geen afgelastingen, niets.
Gewoon een goed georganiseerd, WK-waardig en geslaagd evenement! Wat mij betreft; volgend jaar weer!
