BALKAN RALLY 2019
FAVORIET
Daar waar ik begin juli in Polen nog de grote onbekende was, was ik nu de absolute favoriet! Heren, rustig, we zijn nog niet eens begonnen! Daarvoor moet er eerst nog 7 dagen gestreden worden, moeten wij duizenden kilometers overbruggen, moet iedereen op zijn motor blijven zitten, niet verdwalen, techniek heel blijven, enz. Het is allemaal niet zo eenvoudig. Vind ik… Maar dat zagen de meeste deelnemers duidelijk anders.
Dat begon al op Schiphol en ging verder in ons eerste bivak in Sofia Bulgarije. Ook daar was de overwinning al voor mij. Bij de keuring stond er een Engelsman achter mij die tegen de keurmeester riep; afkeuren die motor! ‘Waarom dat dan?’ vroeg ik hem. “Ik heb gehoord dat jij heel snel bent.” Ik was dus niet alleen bij de Nederlanders het onderwerp van gesprek. Wat mij wel opviel was dat er niet over de klassering gesproken werd, maar alleen over ‘Mirjam Pol voorblijven’. Afijn, ik had geen startlijst gezien voor de rally, dus ik had ook geen idee of ik al iemand kende en waar ik zou staan tussen de overige deelnemers. Voor mijzelf had ik wel als doel gesteld het podium te halen, echter was ook dat, net zoals mijn ‘zekere overwinning’, nergens op gebaseerd.
ETAPPE 1 EN 2:
EVEN INKOMEN
De eerste dag verliep chaotisch en kwam ik niet echt in een lekker ritme, maar mijn rijden was in ieder geval goed genoeg voor een derde plaats. Dag twee kwam ik na een lange vermoeiende dag als tweede binnen.
We hadden die dag drie zeer verschillende specials. De eerste lag mij redelijk met een beetje vlakte en bospaden, de tweede lag mij niet met veel stenen en klimmen (meer voor de enduro mannen en motoren) en de laatste was echt een mooie snelle rally proef waar ik de 160 km/uur even één keertje aan kon tikken. En dat zijn voor mij de mooie dingen, 2 km/u harder dan mijn vorige record. En in tegenstelling tot dag één zat ik er dag twee wel lekker op met een eerste, derde en tweede plek, wat mij uiteindelijk de tweede plaats in de dag uitslag opleverde.
Eenmaal in het bivak kakte ik gelijk in. En dat ben ik niet gewend. Niet op dag twee. Ik had echt overal last van, alsof ik onder een vrachtwagen had gelegen. Nu had ik de nacht daarvoor wel slecht geslapen, wat bij mij opzich niet heel vreemd is en wel vaker gebeurd, maar dat geeft normaal gesproken niet zo’n fysieke reactie. Waar het misschien wel aan kon liggen; de laatste twee weken voor de rally was ik echt ziek, niet getraind, griep, zere keel, koorts, hoesten. Algemene lamlendigheid zal ik maar zeggen. Nu was dat net voor de rally al wel weer voor 90% over, maar ik was er nog niet helemaal af (en nog steeds niet). Dat is de enige logische verklaring die ik kan bedenken, anders zou ik het ook niet weten. Schoot ik er iets mee op? Nee, maar het is wel fijn te weten waarom je je fysiek wel of niet goed voelt. Maar goed, ik kon er verder niet veel aan doen, dus rust pakken, nachtje goed slapen, herstellen en door naar dag drie.
ETAPPE 3: DAGWINNAAR
Dag drie werd ik eerste en tweede in de specials en werd ik voor het eerst deze rally dag winnaar.
Daarmee steeg ik van plaats vier rechtstreeks door naar plaats één in het overall klassement en toen werd de jacht op mij pas echt geopend. Dag 4 kwam er ’s ochtends een andere Nederlandse rijder naar mij toe die zei; Mirjam, het is niets persoonlijks, maar je snapt natuurlijk wel dat wij allemaal voor Rob zijn, niet? Ik bedoel, het kan toch niet zo zijn dat wij hier met zijn allen van een dame gaan verliezen. En daar hou ik dan wel weer van, open en eerlijk en met een lach en een knipoog.
ETAPPE 4: NAVIGATIEDAG
Dag 4 hadden wij twee technische specials op de stenen in de bergen, waarbij in de tweede special ook de GPS gebruikt moest worden. Ik ben meer van het zand en de snelle paden, de bergen en de stenen zijn niet mijn ding. In de eerste special verloor ik bijna 6 minuten op de koploper en werd ik vierde, de tweede special won ik met net iets minder dan een minuut voorsprong op de nummer twee. Na de avond daarvoor 1,5 uur gekloot te hebben met de GPS werkte hij in de special wonder boven wonder in één keer mee en kon ik het waypoint 3,06 kilometer verderop, bovenop een berg, zonder al teveel moeite in één keer vinden.
Rob van Vegchel, 1 van mijn 2 grote concurrenten had de pech de eerste special overtuigend te winnen, maar de tweede special in de problemen te komen met zijn navigatie. Zijn tripmaster (KM-teller) werkte niet meer. Hij had geen reserve op zijn motor zitten en zonder valt er niet te navigeren. Hij moest 4 minuten voor mij starten, maar stond mij na 1,28 kilometer al op te wachten om de rest van de special achter mij aan te rijden. Met dank aan mijn goede navigeren en het strakke tempo de tweede special won ik deze waarmee ik de dag uiteindelijk als vierde afsloot, met slechts 45 seconden achterstand op de nummers 2 en 3 voor mij. De ‘schade’ in het algemeen klassement bleef dus beperkt.
ETAPPE 5: DONKER
Dag vijf was de langste etappe met maar liefst 640 kilometer. En hier hoopte ik mijn slag te kunnen slaan. Ik dacht ‘ik heb veel meer ervaring met dit soort dagen dan de rest, dit wordt mijn dag’. En wat krijg je dan? Het tegenovergestelde. En dat is dan weer rally rijden, niet te voorspellen. Wanneer je denkt ‘dit wordt niks’ win je een special, en daar waar je denkt ‘nu gaat het gebeuren’ gebeurt er helemaal niets. Ik had echt mijn dag niet. In de eerste special maakte ik een navigatiefoutje, in de tweede idem dito, maar gelukkig wist ik mij in de derde special weer enigszins te herpakken. Maar het ging allemaal zeer moeizaam. Ik zag het gewoon niet en zat er telkens ‘net naast’. Niet mega, maar genoeg om telkens een paar minuten te verliezen. Ik verloor iets meer dan 8 minuten op mijn tegenstander Lodie Boelhouwer en 12 minuten op Rob, die later nog weer een straftijd kreeg voor te hard rijden en daardoor toch weer achter mij eindigde.
Omdat de eerste motorrijder pas om 19:34 uur in het bivak terug werd verwacht vroeg ik Henkjan Somsen, mijn vaste steun en toeverlaat deze (en vorige) rally, de avond daarvoor een extra lamp op mijn motor te monteren. ’s Ochtends voor de start werd ik daar door één van mijn buurmannen op aangesproken. “Buurvrouw, wat ben jij allemaal van plan vanavond?” ‘Als er vandaag ook maar ergens iets tegenzit rijden wij vanavond in het donker, dus heb ik voor de zekerheid maar wat voorzorgsmaatregelen genomen.’ Daar werd op dat moment nog hard om gelachen, maar als zij toen al hadden geweten hoe onze dag zou verlopen had iedereen het gedaan. Voor de eerste 8 van ons liep de dag goed af, voor de rest wat minder. Ik begon rond een uur of 18 aan de laatste special. De auto’s die ’s ochtends ongeveer een uur na ons starten waren behoorlijk op ons (motorrijders) ingelopen. Bij de start zag ik dat de eerste auto 15 minuten na mij zou starten. Gas erop dus! Voorblijven die auto’s, want die maken een partij stof. En wat gebeurde er? Eén van de eerste auto’s ging over de kop, waardoor de proef een tijdje stil gelegd moest worden. Ik zat voor het ongeluk en kwam dus met licht de special uit, maar meer dan de helft van de motorrijders zaten daarachter, moesten 45 minuten wachten en kwamen uiteindelijk in het donker op de proef. En dan kun je nog maar de helft qua snelheid van wat je normaal kunt. Ook al had ik een extra lamp, ik ben blij dat mij dat bespaard is gebleven. Daar waar ik rond 19:30 uur terug in het bivak was, kwam mijn buurman pas 4 uur na mij, rond 23:30 terug.
ETAPPE 6: BRIEFING
Dag 6 verliep ook chaotisch, door de late terugkomst van de deelnemers de avond daarvoor had de organisatie de briefing naar de volgende ochtend doorgeschoven. De hele rally kregen wij netjes iedere avond een sms met het tijdstip en de locatie van de briefing. En dat werkte super. Ook andere belangrijke mededelingen kregen wij zo toegestuurd. Om 23:30 de avond daarvoor had ik nog geen sms ontvangen m.b.t. de briefing en wilde ik naar bed. Toen ben ik nog even naar het mededelingenbord bij het hotel gelopen, maar ook daar was geen informatie over de briefing aangeplakt. Toen nog even op het ‘online’ mededelingenbord gekeken (plaatsen ze ook alle belangrijke informatie) en ook daar stond niets op. Toen heb ik de organisatie een sms gestuurd en dacht ik; ik zet mijn wekker op tijd en dan zie ik het morgenvroeg wel.
De volgende ochtend had ik nog geen reactie op mijn sms ontvangen en ben ik rustig opgestart. Tegen 08:15 uur ben ik maar weer eens richting het hotel gelopen om navraag te doen waar ik een fotograve van de organisatie tegenkwam. Hey, weet jij hoe laat de briefing en de start is? “Ja, de briefing is nu in het Beach house en de start om 09:25 uur.” En toen schoot ik in de stress… Dan moet ik over drie kwartier al weg. Daar heb ik ’s ochtends zo geen zin in. Waarom weet ik daar niets van? Ik snel teruggelopen naar het bivak en alles en iedereen die ik tegenkwam (waaronder mijn buurmannen) geïnformeerd over het feit dat de briefing allang aan de gang was. Ik was niet de enige die niet op de hoogte was. Eenmaal bij het Beach house aangekomen begon de organisator net over de volgende dag, de finish, het avondeten, de prijsuitreiking, enz. En dat interesseerde mij dus niet, ik was laat, moest binnen drie kwartier starten en had de briefing voor die dag gemist. Ik zag de jongen die de roadbooks maakt aan de zijkant staan en vroeg hem wat ik gemist had. “Niets belangrijks, de tweede special is iets ingekort, dat is het belangrijkste.” Ok, dank je. En beleefd of niet beleefd, toen ben ik ook gelijk weer weggelopen, ik heb de rest niet afgewacht. Ik had nog drie kwartier om mij om te kleden, camelback te prepareren, te ontbijten, enz. En wat bleek achteraf? De organisatie had ons gemaild over de briefing? Alsof ik daar mijn e-mail check? De hele rally (evenals in Polen) worden wij per sms op de hoogte gehouden van de belangrijkste zaken en ineens gaan ze e-mailen… Net voor het verlaten van het bivak kwam Rob aangelopen, in zijn gewone kleren. “Rob, we moeten starten.” Maar helaas, Rob niet. Ook al was hij de snelste de dag daarvoor, hij was net voor het eind van de laatste special over een steen in het gras (dus niet zichtbaar) gevallen en had daarbij zijn linker sleutelbeen geblesseerd. Einde rally voor Rob.
Mijn andere concurrent Lodie was de dag daarvoor iets meer dan 8 minuten op mij ingelopen en begon steeds sterker en constanter te rijden. Bij het ingaan van de zesde etappe had ik nog een voorsprong van 7:38 min. Al na 21 kilometer in de eerste special maakte ik een navigatiefoutje wat mij gelijk weer minuten kostte, daarna kwam ik in een goed ritme qua navigeren en werd ik uiteindelijk nog derde. De twee specials daarna gingen gelukkig beter, beide wist ik te winnen. En dat lag ook zeker aan het ‘soort’ specials. De tweede en derde special waren snel en dus meer geschikt voor mij en mijn rally motor. Uiteindelijk verloor ik 2:03 op Lodie en had ik nog een voorsprong van 05:35 minuten met het ingaan van de laatste dag.
ETAPPE 7: NAT EN GLAD
Tot dusver hadden wij de hele rally mooi weer gehad. En dat veranderde de één-na-laatste dag. ’s Avonds begon het kouder te worden en te regenen. De hele nacht door. En de meeste grond daar is zo droog dat de regen niet weg kan. Onze routes bevatten veel klei- en gras ondergronden en dat is met regen spekglad.
Al met al had ik er dus niet heel veel zin in de laatste ochtend. Ik met mijn zware rallymotor tegen de lichtere enduro motoren te glibberen en glijden. Gelukkig had Henkjan de avond daarvoor nog de moeite genomen om zowel voor als achter andere, beter geschikte, banden te steken. ‘Standaard’ rallybanden zijn niet geschikt voor water/gladdigheid. Het was nog steeds donker en aan het regenen, dus drukte ik een helder glas in mijn bril, trok mijn regenpak aan en begon vol tegenzin aan de laatste etappe. Ik had er geen goed gevoel bij. Mijn motor en ik houden beide niet van natte en gladde omstandigheden. Nog geen drie kilometer buiten het bivak, op de verbindingsroute gleed ik al bijna twee keer onderuit, in een bocht, op het asfalt. Het was echt mega glad. Ik ging daarna bijna iedere bocht stapvoets door, ik ben al vaker onderuit geschoten op verbindingsroutes en zeker in de bergen is dat niet fijn. Het laatste pad voor de start was een glad zand/klei pad. Eén van de deelnemers voor mij dacht slim te zijn en naast het pad te gaan rijden (in het zand i.p.v. op de klei) voor meer grip, maar reed zich gelijk vast. Eenmaal los vond hij het wel mooi geweest en ging rechtsomkeer richting het bivak. Iets waar een aantal van ons best wel jaloers op waren, maar goed, wij streden nog ergens voor, hij niet meer. En hij was niet de enige die niet aan de start verscheen, op de verbindingsroute waren twee andere deelnemers onderuit geschoten waarna de één daarna nog door kon, maar de ander geblesseerd terug moest naar het bivak (elleboog ontwricht). Dan ben je zo dichtbij, heb je 6 goede dagen gehad en gaat het de laatste dag op straat nog mis, echt heel sneu.
Maar goed, wij startten dus wel! Lodie startte als eerste, ik als tweede, dus ik kon niets anders doen dan mijn eigen race rijden en hopen dat dat voldoende zou zijn om hem in het overall klassement voor te blijven.
De eerste paar kilometers waren glibberen en glijden, het spoor voor mij van Lodie ging soms alle kanten op, omdat we, ondanks dat het een recht pad was, simpelweg geen rechte lijn aan konden houden. Ik wilde voorzichtig beginnen, maar zag Lodie agressief wegrijden. En ja, ik wilde mijn eerste positie natuurlijk ook niet zomaar weggeven, dus ik moest ook wel. En soms is dat ook gewoon de betere aanpak. Gewoon ergens invliegen, vooral niet teveel over nadenken en kijken hoe het uitpakt. Maar de eerste kilometers waren écht een uitdaging om overeind te blijven. Gelukkig kon ik na een paar kilometer goed inschatten waar ik wel en geen grip had, voelde ik de ondergrond goed aan en kreeg ik meer en meer grip en daarmee ook meer vertrouwen om toch op het gas te gaan.
Na 28 kilometer kreeg ik Lodie voor het eerst in het vizier. En toen dacht ik ‘als jij deze eerste 28 kilometer nog niet van mij weg hebt kunnen rijden, dan gaat je dat de komende 50 kilometer ook niet lukken als ik gewoon mijn eigen ding blijf doen en mijn eigen tempo blijf rijden.
En toen kreeg ikzelf voor het eerst het gevoel dat ik deze rally misschien wel zou kunnen gaan winnen. Iedereen was daar vanaf dag één al van overtuigd, maar ik niet. Eerst zien, dan geloven. Iets waarmaken is altijd nog moeilijker dan iets bedenken. En zoals ik het dit keer heb ervaren heb ik het nog nooit ervaren. Het leek vanaf dag één echt “iedereen tegen mij”. Niet “moge de beste winnen”, nee “als we Mirjam maar verslaan”. Maar gelukkig wel op een sportieve manier.
FINISH
Ik finishte de eerste special ongeveer 30 seconden achter Lodie. Dat betekende dat ik weer 30 seconden op hem was uitgelopen in het overall klassement aangezien ik één minuut na hem was gestart. Dus met het ingaan van de laatste special had ik 6 minuten voorsprong te verdedigen, over een route van 99 kilometer.
Aan mij de keuze, op ‘safe’ gaan, geen fouten maken, wat tijd toegeven en binnen de 6 minuten van Lodie finishen. Of de aanval in en proberen in te lopen en achter hem te komen. Wanneer ik hem onderweg in beeld zou krijgen (en houden) wist ik dat ik het niet meer mis kon gaan. Het weer was ondertussen wat opgeklaard en ook nu mocht Lodie weer als eerste starten. En toen ik hem ergens rond kilometer 40 in beeld kreeg dacht ik ‘oké, en nu niet meer uit het oog verliezen’.
De specials waren grotendeels mooie snelle brede paden, met af en toe wat smallere doorgangen en bospaden, een mooi parcours voor mij en mijn rallymotor. Ik heb Lodie onderweg één keer ingehaald, waarna hij mij niet veel later weer terug voorbijkwam en dat was het. We reden even hard. Ik finishte net als in de eerste special iets van 30 seconden achter hem en wist gelijk dat dat genoeg was voor de overwinning (in tegenstelling tot de Breslau rally in Polen eerder dit jaar, toen moest ik echt op de uitslag wachten ’s avonds om zeker te zijn van mijn zaak).
DE HOOGSTE TREDE
Na 7 dagen strijd, 2285 kilometer, Bulgarije van west naar oost te hebben doorgestoken, was uiteindelijk het hoogste treedje op het podium voor mij! Al met al een goede voorbereiding en opsteker richting Dakar!
